Katarzyna Dyjewska to artystka, która tworzy kompozycje zderzając płaszczyznę barwną ze strukturą rytmicznych równoległych linii. Występująca w jej pracach relacja pomiędzy detalem a ogółem jest dla niej świadomie narzuconą zasadą formalną budującą obraz. Wymaga od siebie staranności, która niesie za sobą ryzyko – nietrafiona forma, czy też każdy błąd widoczny jest od razu gołym okiem. W dobie tymczasowych przedmiotów, które po zepsuciu, wymienia się na nowe, a także w czasach, kiedy każde zdarzenie, nawet największej wagi, następnego dnia staje się nieistotne, w zderzeniu z natłokiem nowych informacji, uczciwy warsztat malarski nabiera dodatkowej wartości.

Sposób, w jaki artystka nakłada farbę, jest odzwierciedleniem jej fascynacji formą oraz bogactwem symbolicznych znaczeń nagiej ceglanej ściany, noszącej cechy piękna w – z jednej strony – jednorodności ze względu na powierzchnię płaszczyzny, z drugiej – różnorodności wynikającej z układu ogromnej ilości elementów różniących się między sobą (natężeniem koloru, stopniem zniszczenia, czy wielkością).

Wyludniona przestrzeń pomiędzy ścianami budynków o intrygujących rytmach pustych okien albo przeciwnie – uzupełniona szczególną obecnością człowieka, stają się dla niej pretekstem do zaszczepienia w obrazie uniwersalnych metafor. Chociaż obrazy Katarzyny Dyjewskiej, przez syntezę i geometryzację, mogą być odbierane na poziomie abstrakcyjnym, nie ucieka od zawieranych w nich treści – wyobcowania, samotności, czy sensu relacji międzyludzkich. Stara się jednak, by przekaz nie był podany wprost, żeby dać odbiorcy margines do własnych przemyśleń i interpretacji.

wernisaż: 13 stycznia 2016, środa, godz. 18

miejsce: Galeria Promocyjna, Rynek Starego Miasta 2, Warszawa